Tołpyga

TOŁPYGA

GATUNKI RYB » TOŁPYGA

Ciało tołpygi jest wrzecionowate, lekko ścieśnione w płaszczyznach bocznych, głowa mała, o wykroju paszczy przebiegającym skośnie ku górze. Linia boczna wyraźna od ogona do pokrywy skrzelowej. Łuski wzdłuż całej linii brzucha tworzą wyraźny kil.
Naturalnym jej siedliskiem są rzeki Chin i ZSRR, głównie należące do systemu wodnego rzeki Amur. Tam dorasta do około 70 cm długości i ciężaru 8 kg. Podobnie, jak amur gatunek ten po zaaklimatyzowaniu w europejskiej części ZSRR - został sprowadzony do Polski. Jest to ryba doskonale rosnąca na pokarmie złożonym z drobnych roślin, głównie planktonowych. Zasila ona skład gatunkowy naszych stawów sztucznych i jezior o podgrzanej wodzie.
Tołpyga biała podlega całkowitej ochronie gatunkowej.
http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/tolpyga.htm

Szczupak

SZCZUPAK

GATUNKI RYB » SZCZUPAK

Szczupak pospolity (Esox lucius) – drapieżna ryba z rodziny szczupakowatych. Żyje w wodach słodkich oraz w słonawych wodach Bałtyku. Osiąga długość do 1,5 m i masę do około 35 kg. Okazy ponad 15-20 kg są rzadkie. Zęby szczupaka są skierowane do środka i bardzo ostre. Linia boczna wyraźnie widoczna, biegnie od płetwy ogonowej, aż do pokryw skrzelowych. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko. Roczny szczupak może ważyć co najwyżej kilogram.
Jest świetnie przystosowany do życia wodnego drapieżnika, normalnie nie jest aktywnym myśliwym, choć zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb. Czyha w ukryciu między roślinami wodnymi i czeka na przepływającą zdobycz. Większe osobniki mogą aktywnie gonić ławice ryb (na przykład śledzi) w strefie pelagicznej dużych jezior albo Bałtyku. Szczupak wybiera ryby często występujące w jego ekosystemie i dostatecznie duże, „żeby były warte wysiłku”. Wśród szczupaków częstym zjawiskiem jest kanibalizm.
Mięso szczupaka jest wysoko cenione, szczególnie w Europie środkowej i południowej, trudne jednak do porcjowania w taki sposób, by uniknąć pozostawienia w mięsie ości.
Popularna ryba wśród wędkarzy sportowych ,którego łowią na przynęty naturalne (na żywca) i sztuczne (woblery ,rippery, "blachy" obrotowe, wachadłowe i inne ) Najpopularniejszą metodą połowu jest spining.Wędkarzypodczas połowu szczupaka obowiązują okresy i wymiary ochronne zgodnie z regulaminem PZW.
W ostatnich latach liczebność szczupaka w polskich wodach wyraźnie się zmniejszyła ze względu na nieracjonalną gospodarkę rybacką { rybaków nie obowiązują okresy i wymiary ochronne ryb}i kłusownictwo.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Szczupak_pospolity

Ciało szczupaka jest silnie wydłużone i z boków nieco spłaszczone. Pokrywają je drobne łuski, zachodzące także na pokrywy skrzelowe. Linia boczna jest bardzo wyraźna i przebiega bez załamań od ogona do pokryw skrzelowych. Płetwa grzbietowa jest cofnięta ku tyłowi ciała, prawic do nasady trzona ogonowego. Płetwa ogonowa jest duża i symetrycznie, dość głęboko wycięta. Głowa jest wielka i wydłużona, z dużą paszczą, spłaszczoną poziomo. Jest ona uzbrojona w liczne, ostre zęby zakrzywione do tyłu. Żuchwa jest nieco dłuższa od szczęki. Szczupak dorasta do długości 1,5 m i osiąga ciężar 24 kg i więcej. Jest to gatunek żyjący we wszystkich typach wód śródlądowych i słonawych. U nas nie występuje jedynie w potokach podgórskich i górskich. Tarło szczupaka odbywa się w okresie roztopów wiosennych, często na płytkich, zalanych łąkach i trwa od marca do kwietnia. Samica składa od 3000 do ponad 200 000 jaj, które przylepiają się do roślin i przedmiotów podwodnych. Młode szczupaki żywią się planktonem, lecz bardzo prędko przechodzą na drapieżny tryb życia. Znany jest także kanibalizm tego gatunku.
Można to łatwo zauważyć w stawach, w których niekiedy szczupak bywa hodowany. Szczupaki zwykle kryją się wśród roślin wodnych. Drapieżnik ten, upatrzywszy ofiarę, rzuca się na nią gwałtownie i pożera. Jest to świetny pływak, poruszający się błyskawicznymi ruchami ciała, lecz na małe odległości. Gatunek ten jest szeroko rozprzestrzeniony w wodach śródlądowych i słonawych na całej półkuli północnej. Znaczenie gospodarcze szczupaka, zwłaszcza w rybactwie śródlądowym, jest duże. Wielkie jego ilości są każdego roku wyławiane z naszych jezior i rzek, Wymiar ochronny dla szczupaka wynosi 40 cm.
http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/szczupak.htm

Sum

SUM

GATUNKI RYB » SUM

Sum europejski (Silurus glanis) - duża ryba z rodziny sumowatych. Spokrewniony gatunek sum Arystotelesa
Występowanie
Zamieszkuje rzeki zlewiska Bałtyku, Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego po Ren. Introdukowany we Francji, Włoszech oraz na Półwyspie Iberyjskim.
Opis
Największa ryba słodkowodna Europy. Osiąga długość ponad 2 m i wagę ponad 100 kg. Ciało długie pozbawione łusek głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami. Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyrażnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Czasami występują czerwonookie osobniki albinotyczne. Dożywa ponad 30 lat.
Tryb życia
Występuje głównie w rzekach i zbiornikach zaporowych w jeziorach sporadycznie. Aktywny zazwyczaj po zmroku, dzień spędza leżąc nieruchomo na dnie w głębokich miejscach o spokojnym przepływie. Jest samotnikiem chociaż czasem żeruje w grupach. Jest wybitnie ciepłolubny. Zimą nie żeruje.
Pożywienie
Wybitny drapieżnik. Poluje na ryby różnych gatunków, jest kanibalem. Wbrew pozorom większość zdobyczy to niewielkie rybki o długości kilkunastu centymetrów.
Rozmnażanie
Dojrzałość płciową osiąga w wieku 3-6 lat. Tarło odbywa się w czerwcu czasem w lipcu w temperaturze około 20 °C. Ikra składana jest na roślinach, samica buduje gniazdo i składa do niego około 500 tys. ziaren ikry, której pilnuje samiec. Wylęg następuje po 3-4 dniach. Okres larwalny kończy się po około 21 dniach. W siódmym roku życia sum osiąga metr długości, a w wieku 15 lat mierzy około 150 cm. Żyje około 30 lat.
Znaczenie gospodarcze 
Największe znaczenie gospodarcze posiada w rejonie Morza Czarnego. Wędkarze łowią go przede wszystkim na żywca lub martwą rybkę, z gruntu lub na spławik oraz na spinning.
Ochrona 
okres ochronny:
w rzece Odrze od ujścia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi od 1 marca do 31 maja w pozostałych wodach od 1 listopada do 30 czerwca.
wymiar ochronny: 70 cm
limit połowu: 1 szt. dzienniehttp://pl.wikipedia.org/wiki/Sum_europejski


Ciało suma jest bardzo wydłużone, w części tylnej nieco ścieśnione w płaszczyznach bocznych, nie pokryte łuskami. Linia boczna jest niewidoczna. Linia grzbietowa jest bardzo krótka i ma równo ściętą krawędź tylną. Płetwa odbytowa jest bardzo długa i styka się z ogonową, mającą zaokrągloną tylną krawędź. Głowa suma jest duża, silnie spłaszczona, o wielkiej, uzębionej paszczy. Nad szczęką po obu stronach paszczy znajduje się po jednym długim, miękkim i mięsis-tym wąsiku. Wąsiki te sięgają do końca płetw piersiowych. Pod żuchwą znajdują się 4 krótkie, miękkie wąsiki, ustawione w jednym szeregu. Sum może dorastać do olbrzymich rozmiarów, nawet do długości ponad 3 m i osiągać ciężar do 300 kg.
Sum jest bardzo żarłoczną rybą drapieżną. Tarło odbywa się w maju i czerwcu na płytkich miejscach porośniętych roślinami wodnymi, gdzie samica składa przeciętnie około 10 000 jaj w przeliczeniu na 1 kg wagi jej ciała. Siedliskiem tego gatunku są głębokie miejsca przy dnie i w okolicach brzegów rzek i jezior, gdzie drapieżnik ten znajduje dogodne dla siebie kryjówki.
U nas sum zasiedla wszystkie wody śródlądowe z wyjątkiem okolic podgórskich. Występuje na wschód od Renu w zlewiskach mórz Bałtyckiego, Północnego, Czarnego, kaspijskiego i Aralskiego.
Mięso suma jest smaczne i poszukiwane na rynkach. W połowach u nas trafia się on jednak sporadycznie i z tego powodu nie ma znaczenia gospodarczego. Przez rybaków jest uważany za szkodnika, wyrządzającego olbrzymie straty w pogłowiu innych gatunków ryb w rzekach i jeziorach. Z tego powodu w wodach tego typu liczebność suma jest ograniczona Ze względu na smaczne mięso młodych sumów o ciężarze od 0,5 do 1,5 kg, od kilku lat czynione są próby racjonalnej hodowli tego gatunku w rybackich gospodarstwach stawowych. Wymiar ochronny suma wynosi 50 cm.

http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/sum.htm

Sieja

SIEJA

GATUNKI RYB » SIEJA

Sieja pospolita (Coregonus lavaretus) - ryba z rodziny łososiowatych.
Występowanie: 
Wielka Brytania, zlewisko Morza Bałtyckiego, północna Rosja Sieja jest rybą chronioną.
Opis 
Ciało śledziowate, zależnie od lokalnej rasy mniej lub bardziej wysmukłe. Głowa mała, o spiczastym, często nawet wyciągniętym w kształcie nosa pysku. Łuski większe niż u łososiowatych, linia boczna pełna. Wąsko wycięty otwór gębowy sięga do przedniej krawędzi oka; w zależności od rasy ma on położenie końcowe bądź dolne. Na pierwszym łuku skrzelowym 25-39 (najczęściej 30-34) długich, gęsto osadzonych wyrostków filtracyjnych. Grzbiet niebieskawozielony do ciemnozielonego. Boki i brzuch białe lub srebrzyście lśniące. W jeziorach ubogich w pokarm występują karłowate formy osiągające długość 10-20 cm, średnia długość wynosi 30-50 cm, maksymalnie około 60 cm.
Odżywianie:
W jeziorach odżywiają się głównie skorupiakami, przemieszczającymi się ku powierzchni wody larwami owadów i ich poczwarkami. Także wylęgiem ryb i ich ikrą. W płytkich jeziorach i rzekach zjadają również organizmy denne.
Tryb życia: 
Forma wędrowna (np.: w Bałtyku), wchodzi na tarło do zalewów i dolnego biegu rzek. Pora tarta, zależnie od typu wód, bardzo różna, najczęściej jednak od września do grudnia. Również populacje zamieszkujące jeziora podejmować mogą wędrówki tarłowe do wpadających do nich rzek. Z drugiej strony sieja z Jeziora Bodeńskiego trze się około połowy grudnia w strefie wolnej wody na dużych głębokościach. Z syberyjskich rzek znane są osiadłe, karłowate formy tego gatunku.http://pl.wikipedia.org/wiki/Sieja_pospolita

Płotka

PŁOĆ

GATUNKI RYB » PŁOĆ

Płoć, płotka 
(Rutilus rutilus L. 1758) - ryba z rodziny karpiowatych. Występuje w całej Europie z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, zlewiska Adriatyku, Grecji oraz północnej Skandynawi, na wschodzie sięga daleko w głąb Azji. Występuje we wszystkich woda słodkich w Polsce (w rzekach i w jeziorach, z wyjątkiem górskich), także w wodach przybrzeżnych Bałtyku.
Tryb życia 
Żyją w stadach, żerują gromadnie. Ryby płochliwe i bardzo ostrożne. Osiągają: 30-40 maksymalnie 50 cm długości, 0,5 - 2 kg wagi. Niektóre z płoci żerują w morzu a trą się w wodach słodkich - jest to anadromiczna forma płoci występująca w Bałtyku. Stanowi pokarm dla szczupaków, sandaczy, sumów oraz boleni.
Opis 
Płoć
Ciało krótkie, wysoko wygrzbiecone, bocznie ściśnięte, w wodach ubogich w pokarm bardziej wysmukłe. Głowa krótka, szczęka górna nieco wysunięta przed mały końcowo położony otwór gębowy. Płetwy piersiowe najdłuższymi promieniami sięgają nasad płetw brzusznych. Grzbiet ciemnobrązowy lub szaroczarny z nebieskawym lub zielonkawym połyskiem, boki jasnosrebrzyste, brzuch biały. Płetwa grzbietowa i ogonowa są szare z czerwonawym odceniem , inne płetwy czerwonawe. Tęczówka oka czerwona.
Pokarm Zjada zarówno pokarm roślinny jak i zwierzęcy. Rodzaje pokarmu i żerowiska zmienia kilkakrotnie. Narybek żywi się planktonem skorupiakowym na płyciznach; roczniaki przechodzą na pokarm denny - skorupiaki, mniejsze larwy owadów ora glony i inne rośliny. Przy długości około 20 cm płoć zaczyna odżywiać się mięczakami, głównie racicznicami.
Rozmnażanie 
Samice osiągają dojrzałość płciową w 3-4 roku życia przy długości około 10 cm, samce o rok wcześniej. Tarło odbywa się zazwyczaj na przełomie kwietnia i maja przy temperaturze 15-16 stopni C. Ikra ginie przy temperaturze poniżej 8 stopni C. Składana jest ona naróżnym podłożu, zazwyczaj są to rośliny podwodne, stare liście i łodygi trzcin; zich braku mogą to być kamienie. Ikra trzyma się podłoża dzęki specjalnym kosmkom. Samica odługości 10 cm składa około 2500 ziaren ikry. Wylęg następuje po upływie około 12 dni. Po około 20 dniach wylęg napełnia pęcherz pławny irozpoczyna aktywne życie. Ciało pokrywa się łuską przy długości około 5 cm.Płoć rośnie wolno, w wieku 10 lat osiąga długość 22cm. Zyje do 15-18 lat. W warunkach naturalnych często krzyżuje się z leszczem, krąpiem, wzdręgą, kleniem i ukleją.
Znaczenie gospodarczeW niektórych regionach posiada dość duże znaczenie gospodarcze. Chętnie poławiana na wędkę na spławik i grunt.http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_główna

Pstrąg tęczowy

PSTRĄG TĘCZOWY

GATUNKI RYB » PSTRĄG TĘCZOWY

Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss), pot. tęczak - ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju łososi pacyficznych.
więcej... Naturalnie występuje w Ameryce Północnej. Sztucznie rozpowszechniona niemal do wszystkich krajów świata. Do Polski sprowadzona w XIX wieku. Istnieją dwie odmiany: wędrowna, tzw. steelhead (spływająca do morza) i osiadła. W Polsce w niedużych ilościach spotkać go można w każdej niemal rzece oraz w wielu stawach i jeziorach.
W Polsce nie zaobserwowano dotychczas stabilnej samorozradzającej się populacji. Ryby pochodzą z zarybień lub uciekają z hodowli.
Ubarwienie jest zależne od wieku i miejsca przebywania. Najczęściej srebrne boki, ciemny grzbiet, różowa wstęga wzdłuż linii bocznej (której zawdzięcza swoją nazwę) oraz zawsze czarne plamki na bokach i płetwach.
Dane liczbowe
Długość: do 145 cm, zazwyczaj 40-60 cm, Waga: do 23 kg, zwykle 4-5, Dojrzałość płciowa: w 2 roku życia, Ikra: 500 do 3000 jajeczek, Długość życia: w środowisku naturalnym najwyżej 7 lat, w Kalifornii widziano jednak 11-letnie pstrągi
Rozmnażanie 
Tarło pstrąga tęczowego odbywa się od grudnia do maja. Ryby wyszukują żwirowate ujścia rzek. Samica wykopuje w odpowiednim miejscu dołek, szybko machając płetwą. Składa do niego ikrę, którą samiec zapładnia. Samiczka ostrożnie zakrywa ikrę drobnymi kamyczkami i piaskiem. Młode pstrągi wykluwają się w różnym czasie, zależnie od temperatury wody. Te, które wylęgną się szybko, mają zawieszony woreczek żółtkowy, z którego czerpią pożywienie w pierwszych dniach życia. Dopóki nie spożytkują całego żółtka, pozostają w pobliżu jamki. W tym okresie nazywają się narybkiem. Tylko niewielka część dożywa dorosłości, większość pada ofiarą większych ryb.
Pożywienie 
Pstrągi tęczowe są niestrudzonymi i wiecznie głodnymi łowcami. Podstawę ich jadłospisu stanowią owady i ich larwy. Wiosną żywi się jętkami i ważkami, jesienią owadami zaniesionymi pod wodę przez wiatr. Pstrągi zjadają też małe ryby, żaby, kijanki oraz robaki.
Ciekawostki
Pierwszy import pstrąga tęczowego do Europy nastąpił w latach 70. XVIII wieku. Pstrągi tęczowe reagują bardzo czule na owady latające, dlatego rybacy wykorzystują do łowienia na wędkę tak zwane muszki, robione z ręcznie z kolorowych piórek i sierści zwierzęcejhttp://pl.wikipedia.org/wiki/Pstrąg_tęczowy

Pstrąg

PSTRĄG POTOKOWY

GATUNKI RYB » PSTRĄG POTOKOWY

Występowanie 
W Polsce liczny na południu i północy kraju, występuje: w górskich potokach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Rudawa, Przemsza, Jury Krakowsko-Częstochowskiej; Dolny Śląsk, Pomorze Zachodnie i Środkowe, Warmia i Mazury, dopływy Warty. Poza Polską w naturalny sposób występuje w całej niemal Europie oraz północnej Afryce i nielicznie w Azji. Sztucznie rozprzestrzeniony na wszystkie kontynenty za wyjątkiem Antarktydy. Żyje w zimnych, dobrze natlenionych i dzikich (nieuregulowanych) rzekach - głównie górskich. W Polsce osiąga maksymalnie ok. 80 cm i 5 kg. Kształt torpedowaty - ułatwiający życie w wartkim prądzie rzeki. Ubarwienie bardzo zmienne - zależne od miejsca przebywania. Na ciele liczne czarne i czerwone kropki.
Do tarła przystępuje jesienią podejmując krótkie (z reguły kilkukilometrowe) wędrówki tarłowe do niewielkich dopływów ze żwirowym dnem. Jest typowym drapieżnikiem. Odżywia się rybami oraz bezkręgowcami.
W Polsce zagrożony z powodu systematycznego niszczenia jego siedlisk poprzez postępującą zabudowę hydrotechniczną rzek górskich.
Ochrona 
W Wiśle i jej dopływach do ujścia Sanu oraz dopływach Odry do ujścia Bystrzycy:
okres ochronny: 1.09 - 31.01
wymiar ochronny: 25 cm
Pozostałe wody:
okres ochronny: 1.09 - 31.12
wymiar ochronny: 30 cm
Limit dziennego połowu: 3 sztuki (łącznie z amurem białym, boleniem, brzaną, lipeniem, karpiem, szczupakiem i sandaczem)http://pl.wikipedia.org/wiki/Pstrąg

Okoń

OKOŃ

GATUNKI RYB » OKOŃ

Ciało okonia jest bardzo silnie wygrzbiecone w przedniej części, ścieśnione w płaszczyznach bocznych całej długości i owalne w przekroju. Łuski podobne jak u sandacza. Linia boczna ma także podobny przebieg. Występują również dwie płetwy grzbietowe, które stykają się podstawami. Kształt płetwy ogonowej oraz umieszczenie płetw brzusznych i piersiowych jest takie samo jak u sandacza. Tylna krawędź pokrywy skrzelowej jest zakończona dużym, wyraźnym, ostrym hakiem. Głowa okonia jest mała, a pysk zakończony paszczą, ustawioną nieco skośnie ku górze i uzbrojoną w liczne, ostre i drobne ząbki. Okoń może dorastać do 30-50 cm długości i osiągać ciężar nawet 1,5 kg. W naszych wodach w większości łowione są okonie nie przekraczające długości 20 - 25 cm. Młode okonie żywią się planktonem i larwami owadów. Prędko jednak stają się one drapieżni-kami polującymi na młode ryby i wyjadającymi ikrę złożoną na tarliskach. Tarło okonia odbywa się od marca do maja. Samica w tym czasie składa 30 000 do 300 000 jaj, wydzielanych wraz z dużą ilością śluzu. Jaja oblepione śluzem tworzą długie wstęgi rozpięte na roślinach i przedmiotach podwodnych.
Zasięg występowania tego gatunku obejmuje wody całej Europy, z wyjątkiem półwyspów Pirenejskiego, Apenińskiego i zachodniej części Bałkańskiego oraz Irlandii, północnej Anglii i Norwegii. Jest znany także na obszarach wód północnej i środkowej Azji. U nas jest to jeden z najpospolitszych gatunków, spotykanych we wszystkich typach wód śródlądowych oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku.
Mięso okonia jest bardzo smaczne. Jego połowy w jeziorach i rzekach są dość obfite. Jednak mimo tego gatunek ten w racjonalnie prowadzonej gospodarce rybackiej jest uważany za szkodnika. Powodem tego jest duża płodność okonia i jego wielka żarłoczność. Zwykle występuje on w wielkiej liczebności drobnych, nie wyrośniętych osobników. Z tego względu drobny okoń jest zaliczany przez rybaków do chwastu rybnego i jego pogłowie jest mocno ograniczane.
http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/okon.htm

Lin

Lin (Tinca tinca L., 1758) - słodkowodna ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Tinca. Inne nazwy: pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak. Opis 
Ciało lina jest pokryte drobnymi łuskami, mocno osadzonymi w śluzowatej skórze. Wszystkie płetwy są charakterystycznie zaokrąglone. Paszcza jest mała i nieco skośna ku górze. W kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Żyje w niezbyt głębokich, mulistych i obficie porośniętych wodach rzek i jezior. Jest hodowany w gospodarstwach stawowych. Występuje w całej Europie i na Syberii, prócz Islandii, północnej Szkocji, Skandynawii, Dalmacji, Grecji i Krymie. Spotykany też w wodach słonawych, np. w zlewisku Bałtyku. Czerwonożółta odmiana, zwana złotym linem, występuje w stawach parkowych jako ryba ozdobna.
Osiąga długość 70 cm i wagę 6 kg (Węgry, Rumunia). Żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Aktywniejszy nocą. Zimę spędza zagrzebany w mule.
Tarło rozpoczyna w połowie czerwca. Samica składa około 300 tys. jaj na 0,5 kg. swej wagi, które przylepiają się do roślin wodnych. Młode wylęgają się po 3 dniach. Dojrzałość płciową osiągają po 3-4 latach.
Ochrona
W Polsce wymiar ochronny dla lina wynosi 25 cm.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Lin_(ryba) 

 Ciało lina jest krępe. Okrywają je drobne łuski, mocno i głęboko osadzone w skórze. Wszystkie płetwy lina mają krawędzie w charakterystyczny sposób zaokrąglone. Płetwa ogonowa jest lekko wycięta. Paszcza lina - mała, ustawiona nieco skośnie ku górze. W jej kącikach znajduje się po jednym, krótkim, miękkim wąsiku. Na terenie naszego kraju lin występuje w płytkich jeziorach o mulistym dnie i w zacisznych miejscach rzek. Jest on także hodowany w gospodarstwach stawowych. Dorasta przeciętnie do długości 30-40 cm i do ciężaru 1 - 1,5 kg. Czasami jednak zdarzają się osobniki znacznie większe. Pokarmem lina są drobne zwierzęta wodne strefy dennej i przydennej. W połowie czerwca lin rozpoczyna tarło.
Samica o ciężarze 0,5 kg składa około 300000 jaj, które przylepiają się do roślin wodnych. Lin jest gatunkiem cennym gospodarczo. Wymiar ochronny dla lina (poza gospodarstwami stawowymi) wynosi 25 cm. 
http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/lin.htm

Leszcz

Leszcz jest gatunkiem bytującym w głębokich wodach stojących, zasobnych w osady mułowe, o czym mówi jego kształt ciała (wypukły brzuch i plecy, co świadczy o dużej zwrotności ryby w płaszczyznach pionowych) i ryjkowaty pyszczek (leszcz żywi się pokarmem zalegającym w mule i właśnie dzięki właściwościom swojego aparatu gębowego jest w stanie zasysać muł, a następnie wypluwać go i wyszukiwać cząstki pokarmu). Żyje w stadach: gromadnie odbywa tarło, zespołowo żeruje, a zimuje w wielkich zgromadzeniach. Stada rzeczne nie są jednak tak liczne jak te jeziorne. Ryba jest gatunkiem ciepłolubnym; ma wysokie wymagania cieplne w czasie rozrodu. Temperatura tarła wynosi 13-18 °C, wylęg zdrowych larw odbywa się w temp. 19-22 °C. Optymalna temperatura żeru to 17-23 °C.
W przeciętnie ciepłym roku sezon leszczowy w rzece zaczyna się po tarle, trwa od czerwca do początku września. Kulminacja przypada w lipcu i pierwszej połowie sierpnia. Osiąga przeciętnie 4-5 kg wagi, choć zdarzają się sztuki nawet 7-kilowe.http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_główna

Karp

Karp (Cyprinus carpio L., 1758) - ryba z rodziny karpiowatych. Jest jedną z najważniejszych ryb hodowlanych. W Polsce stanowi połowę odławianych ryb słodkowodnych. Na świecie odławia się ok. 200 tys. ton karpia rocznie. Przez wędkarzy uważany za rybę waleczną i przebiegłą
Występowanie: forma dzika występowała pierwotnie w Europie południowo-wschodniej i zachodniej Azji w zlewiskach mórz Egejskiego, Czarnego, Kaspijskiego i Aralskiego. Na skutek hodowli, której początki notowano we wschodniej Europie ok. XII i XIII w. oraz introdukcji został rozprzestrzeniony na terenie niemal całego świata. W warunkach naturalnych przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Występuje niemal we wszystkich strefach klimatycznych. Siedliskiem karpia są stawy, jeziora nizinne, w cieplejszych okresach występują w płytkich przybrzeżnych wodach, natomaiast w chłodniejszych przy dnie.

Opis mocny tułów o płaskiej stronie brzusznej ubarwienie ciała - żółtobrunatne do ciemnobrunatnego - zależne od odmiany oraz warunków środowiskowych otwór gębowy końcowy z grubymi wargami i czterema wąsikami – dwa małe, na górnej wardze, i dwa większe, w kącikach pyska, wysuwalne górne szczęki płetwa grzbietowa pojedyncza, długa, początek przypada w najwyższym punkcie grzbietu przed nasadą płetwy brzusznej, koniec sięga nasady płetwy odbytowej, płetwa ogonowa nieco zaokrąglona, słabo wcięta, krótka płetwa odbytowa brak żołądka Odżywia się drobnymi zwierzętami wodnymi, owadami i ślimakami. W czasie żeru wydaje odgłosy przypominające mlaskanie. Bardzo ostrożny i płochliwy. Może żyć ponad 20 lat. Ryba bardzo płodna, na 1 kg masy ciała samicy przypada średnio 100–200 tys. ziaren ikry. W wodach polskich nie odbywa naturalnego tarła, z powodu zbyt niskiej temperatury wody. Odmiany hodowlane są wyższe, grubsze i bardziej odporne na choroby. Kotlina Oświęcimska jest jednym z głównych centrów hodowli karpia w Polsce.
Rekordowa notowana waga 37,30 kg (w 1998 roku)

Odmiany sazan – odmiana dzika, ciało pokryte grubą, dobrze osadzoną łuską, tworzącą jednolitą pokrywę, bywa mylony z amurem lustrzeń, karp królewski (dawniej karp galicyjski) - odmiana wyhodowana w Polsce, silnie wygrzbiecone ciało oraz rząd dużych łusek wzdłuż linii bocznej i w okolicach głowy
karp pełnołuski
karp drobnołuski
karp bezłuski (golec)
karp koi – ozdobna odmiana w wielu wariantach z efektownym ubarwieniem – białe, zwykle z plamami pomarańczowymi, czerwonymi lub czarnymi. Często hodowane w ozdobnych zbiornikach przydomowych (stawach, sadzawkach i oczkach ogrodowych).
Ochrona
Okres ochronny: nie ma
Wymiar ochronny: 30 cm (nie dotyczy rzek)
Limit dziennego połowu: 3 sztuki (łącznie z amurem białym, boleniem, brzaną, lipeniem, pstrągiem potokowym, szczupakiem i sandaczem)http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_główna 

Karp żyjący w warunkach naturalnych ma ciało wydłużone, tylko lekko spłaszczone bocznie, i na całej powierzchni, z wyjątkiem głowy, pokryte jednolicie dachówkowato ułożonymi, grubymi, dość dużymi łuskami (rys). Wysokość jego ciała mieści się 3,5 - 5 razy w długości. Głowa takiego karpia jest duża. Tylna krawędź długiej płetwy grzbietowej sięga prawie do początku nasady trzona ogonowego. Najdłuższy promień twardy tej płetwy jest piłkowany na tylnej krawędzi. Płetwa ogonowa jest szeroka i dość wyraźnie chorągiewkowato wcięta. Na górnej wardze karpia znajdują się dwa krótkie, miękkie wąsiki, a w kącikach paszczy - po jednym dłuższym. Szczęka karpia jest wysuwalna i tworzy rodzaj ryja. Środowiskiem, w jakim ten gatunek żyje w warunkach naturalnych, są ciepłe, wolno płynące lub stojące wody. Pożywienie jego stanowią drobne zwierzęta wodne, plankton, a nawet okruchy i nasiona roślin. Obecnie karp (tzw. SAZAN) w warunkach naturalnych występujew zlewiskach Morza Czarnego, Kaspijskiego, Aralskiego i Azowskiego. Karp, występujący u nas w jeziorach i rzekach, jest albo uciekinierem ze stawów sztucznych, albo został tam wprowadzony przez zarybianie. W naszych warunkach w takich wodach karp nie rozradza się. Jest to gatunek od wielu setek lat hodowany w gospodarstwach stawowych, gdzie od dawna był i jest obecnie poddawany ustawicznej selekcji. Gatunek ten do naszych wód przedostał się lub został przeniesiony z systemu rzecznego Dunaju. Istnieją dowody na to, że przenikał on dwoma drogami - z południowego wschodu (Dniestr, Prypeć i ich dopływy) oraz z południowego zachodu (Śląsk). Selekcja, specjalna opieka i intensywne żywienie karpia hodowanego w stawach spowodowały, że znacznie różni się on od żyjącego w wodach naturalnych.
Karp hodowany w stawach albo częściowo, albo zupełnie zatracił okrywę łuskową. Pozostałe, często bardzo nieliczne łuski, przybrały u niego olbrzymie rozmiary, Są to tzw. karpie lustrzenie, u których widać tylko kilka szeregów dużych łusek oraz tzw. karpie nagie, u których pozostały nieliczne łuski, np. koło pokrywy skrzelowej lub nasady płetwy ogonowej.
U karpi hodowlanych zmienił się także stosunek wysokości do długości ciała. Są one znacznie bardziej wygrzbiecone i wysokość w długości może się mieścić tylko 2,3 razy. Po dwu lub trzyletniej hodowli w stawach karp osiąga ciężar od 750 do 1500 g i jest odławiany jako ryba przeznaczona do konsumpcji. Karp w warunkach naturalnych lub nie wyławiany ze stawów dorasta nawet do długości przekraczającej I m i osiągać może ciężar ponad 30 kg. Ryba ta ma bardzo duże znaczenie w naszym rybactwie śródlądowym. Jest to bowiem zasadniczy gatunek ryb hodowanych w gospodarstwach stawowych. Jego produkcja w stawach wzrasta z każdym rokiem i obecnie wynosi ponad 10 tysięcy ton rocznie. Poza tym pewne. coraz większa ilości karpia są wyławiane z płytkich, ciepłych jezior zarybianych od kilku lat tym gatunkiem. Wymiar ochronny dla karpia wynosi 30 cm.
http://www.stawy.hg.pl/zwierz/ryby/karp.htm

karaś pospolity

Ciało karasia pospolitego jest bocznie spłaszczone, zazwyczaj silnie wygrzbiecone. Jego grubość ciała (laco) stanowi najczęściej 31,5-44,5% wysokości ciała (Sl,H), która przy przeciętnych warunkach pokarmowych mieści się w długości ciała (Sl:H) 1,8-2,2 razy (43-56% S/). Spotyka się jednak osobniki o mniejszym wygrzbieceniu. U ryb zaliczanych do formy humilis stosunek długości ciała do wysokości (Sl:H) waha się od 2,4 do 3,0. Na terenie Niemiec najmniejsza wysokość ciała (h) stanowiła 24,5% długości (S f), a największa (H) 55,9% (Libosvarsky 1964), zaś średnie wartości dla poszczególnych populacji wahały się od 36,2 do 51,4%. Banarescu (1964) podał, że stosunek ten u formy humilin zawarty jest w granicach 30,3-36,0%. Linia naboczna zbliżona jest kształtem do prostej, a często zwłaszcza u formy humilis - nie dochodzi do końca ciała lub jest przerywana. Głowa karasia nie jest duża, a jej długość Ic stanowi 24,3-31,0% długości ciała. Szerokość głowy mieści się w długości około 3 razy. Szczęka dolna jest najczęściej ostro skierowana ku górze, a otwór gębowy usytuowany na końcu głowy. Długość pyska (prO) stanowi 24,0-32,6% długości głowy. Wąsików brak. Średnica (O) oka zajmuje 18,4-26,0% długości głowy. Krótka płetwa ogonowa w sposób liniowy (naturalny) przedłuża ciało. Jest, podobnie jak pozostałe płetwy, zaokrąglona na końcach. Stanowi przeciętnie (IC) 15,7-21,4%, a minimalnie 15,0-19,1% długości ciała.
Ubarwienie
Ciało karasia pospolitego posiada kolor złoto-miedziany. Na grzbiecie jest ciemniejsze. Brzuch jest jasnozłoty. Karaś określany jako forma humilis posiada często ubarwienie ciemnoczerwone. U podstawy płetwy ogonowej przez całe życie występują ciemne plamy. Płetwy zwłaszcza grzbietowa i ogonowa, posiadają odcień czerwony. Intensywność barw ulega zmianom w zależności od zmian warunków środowiska.
Pokarm 
Karaś pospolity jest rybą wszystkożerną (Uspenskaja 1953), którą Zawisza i Ciepielewski (1973) zakwalifikowali do bentosożerców. Skład jego pokarmu zmienia się jednak wraz ze wzrostem oraz uwarunkowaniami sezonowymi. W przewodach pokarmowych młodych ryb w pokarmie dominują wrotki i skorupiaki planktonowe. Plankton może być jednak również zjadany przez starsze ryby. Niektóre z nich w lecie stają się nawet typowymi planktonofagami (Novosel'ceva i Novose'cev 1972). Główną rolę w pokarmie odgrywają wioślarki Daphnia cristata - 42,3%, Chydorm sphaericus - 12,1%, Bosmina longiroslris 4,5%, Leptodora kindti - 5,0%. Cychpidae stanowią 14,2%. bentos 20,5% masy. w tym Nematodae - 10.8, Chironomidae -7,6 i Ostracoda l ,4%. W przewodach niektórych ryb 75% masy pokarmu zajmowały sinice. Osobniki starsze odżywiają się głównie larwami takich owadów, jak ochotki i jętki oraz mięczaki. Obok pokarmu zwierzęcego karaś pospolity spożywa na ogół znaczną ilość roślin wraz ze znajdującą się na nich fauną naroślinną. Udział roślin w pokarmie wzrasta wraz z wielkością ryb (Paszkowski i in. 1989). W przewodach starszych osobników występuje również delrytus oraz młode ryby różnych gatunków. W okresie zimy karaś pospolity prawie nie pobiera pokarmu. Najbardziej intensywnie żeruje w miesiącach letnich (VI VIII), odżywiając się niemal przez całą dobę. Wówczas pokarm jest najbardziej urozmaicony. Na wiosnę i w jesieni przeważają w nim organizmy zwierzęce. Szlauer (1971) podała, że karaś pospolity najbardziej efektywnie wyjada je w nocy. Są to przede wszystkim wioślarki oraz larwy jętek i wodopójki.
Wzrost
Tempo wzrostu karasia pospolitego jest silnie zróżnicowane. Wiąże się to zarówno z warunkami środowiska, jak i liczebnością ryb (Nikolskij 1963). Stwierdzono, że w zbiornikach o mniejszym zagęszczeniu ryb karasie rosną szybciej (Hamrin 1979; Holopainen i Pitkanen 1985). Danych obrazujących tempo przyrastania jest stosunkowo duża. Można na ich podstawie stwierdzić, że ryba ta rośnie stosunkowo wolno. W wieku 4 lat w warunkach naturalnych w Polsce ma długość mieszczącą się w zakresie 6,4-15,1 cm i masę 9-150 g. W stawach, gdzie zagęszczenie ryb, a tym samym konkurencja pokarmowa są na ogól mniejsze niż w zbiornikach naturalnych, karaś osiąga w tym samym wieku od 15,5 do 25,8 cm (Sl) i masę od 320 do 402 g. W warunkach Europy Środkowej osobniki o długości większej od 30 cm i masie l kg spotyka się bardzo rzadko. W jeziorze Skopy w dziesiątym roku życia karaś osiągał długość 11 cm (Białokoz 1977), a w jeziorze Przerwanki rozmiar taki miał już w trzecim roku życia. Znany jest powszechnie fakt szybszego wzrostu karasia pospolitego w rejonach o wyższej temperaturze. Na północnej granicy występowania rośnie on dużo wolniej (Silin 1983). Karłowata forma karasia pospolitego charakteryzuje się zdecydowanie mniejszymi przyrostami. Białokoz (1977) wskazał, że w wieku 6 lat osiągał on długość 8,1 cm Sl 1 maksymalną masę 16 g (tab. 49). W zbiorniku o charakterze bagiennym usytuowanym w okolicy Olsztyna w wieku 7 lat osobniki należące do tej formy miały długość 8,6-8,8 cm (.S'/) (Szczerbowski i in. 1997).http://rybeczki.webpark.pl/ryby_polskie26.html

Jelec

JELEC

GATUNKI RYB » JELEC

Jelec (Leuciscus leuciscus (L., 1758)) - ryba z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).
Występowanie: strumienie, rzeki i jeziora północnej i środkowej Europy. Jelca można też spotkać, chociaż nielicznie, w Bałtyku (w zatokach o małym zasoleniu).
Opis 
Długość rzadko przekracza 25 cm. Ciało wysmukłe, silnie bocznie spłaszczone. Pysk zwykle zaostrzony, otwór gębowy najczęściej zwrócony ku dołowi. Grzbiet barwy czarnoniebieskiej z metalicznym połyskiem, boki i spód ciała białożółtawe o słabym połysku. Płetwy na ogół blade, żółtawe lub lekko pomarańczowe, tylko płetwa grzbietowa i ogonowa są zwykle intensywniej zabarwione.
Pożywienie jelca stanowią owady, robaki i skorupiaki wodne, również i owady latające opadające na powierzchnię wody. Jelec trze się w marcu i kwietniu, W czasie tarła samiec (mleczak) ma skórę i płetwy pokryte drobnymi brodawkami. Mięso jelca jest niezbyt smaczne i bardzo ościste. Rybacy używają go jako przynęty („żywca”) przy łowieniu na wędkę większych ryb, szczególnie łososiowatych.http://pl.wikipedia.org/wiki/Jelec_(ryba)

Jaż

JAŻ

GATUNKI RYB » JAŻ

Jaź (Leuciscus idus) - gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych.
Występowanie: Europa i Azja
Opis 
Ciało bocznie spłaszczone, lekko wygrzbiecone, pokryte małymi łuskami. Otwór gębowy w położeniu końcowym. Grzbiet ciemnozielony, boki srebrzyste, brzuch jasny. Osiąga przeciętnie ok. 40 cm, maksymalnie 76 cm długości i 4 kg wagi. Przebywa głównie w strefie pelagialnej dużych jezior i rzek. Żywi się owadami, mięczakami i skorupiakami. Tarło odbywa wiosną (kwiecień - czerwiec).
Znaczenie gospodarcze
Gatunek poławiany gospodarczo i przez wędkarzy.
Ochrona 

	Jaż
Wymiar ochronny	25 cm
Okres ochronny	brak

http://pl.wikipedia.org/wiki/Jaź

Jazgarz

JAZGARZ

GATUNKI RYB » JAZGARZ

Jazgarz (Gymnocephalus cernuus) - ryba z rodziny okoniowatych.
Występowanie: jeziora i spokojne wody od Francji po wschodnią Syberię
Opis 
Ciało lekko wygrzbiecone, barwy zielonkowatej, usiane licznymi plamkami ciemnobrązowymi, linia boczna wyraźna. Płetwę grzbietową rozpiętą ma na ostrych promieniach. Osiąga przeciętnie 15 - 20 cm długości (maksymalnie 25 cm). Dość odporny na zanieczyszczenia wody.
Niewielkie znaczenie gospodarcze. Przez rybaków i wędkarzy traktowana jako rybi chwast ze względu na swoją żarłoczność. Żywi się głównie bezkręgowcami, ikrą, oraz wylęgiem ryb.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jazgarz

Ciernik

CIERNIK

GATUNKI RYB » CIERNIK

Ciernik (Gasterosteus aculeatus) - ryba z rodziny ciernikowatych. Zamieszkuje zbiorniki wodne o wodzie stojącej ,a także zakola rzek gdzie prąd rzeki jest znikomy.Często występuje w tych samych zbiornikach co cierniczek .W zakolach rzek i w czysciejszych jeziorach pływa w ławicach.Występuje przy brzegu i na płyciznach bywa hodowany w akwariach ze względu na zmianę kolorystyki samczyków w okresie godowym.W okresie tarła samiec buduje gniazdo na ikrę. Nie ma wymagań co do jakości wody.
Występowanie 
Rejon Półkuli Północnej (występuje także w polskich zbiornikach).
Wielkość;do 9 cm.
Wygląd 
Trzy charakterystyczne ciernie na grzbiecie, szarosrebrzyste ubarwienie (samiec w okresie godowym nabiera koloru czerwonego).
Hodowla 
Akwarium średnie lub duże, temperatura nie większa niż 22 °C, pokarm tylko żywy; uwaga - samczyki są bardzo agresywne w kontaktach z innymi samczykami, szczególnie w porze godowej.
Rozmnażanie 
Umieścić w akwarium gęste rośliny o delikatnych gałązkach (np. rogatek, wywłócznik), aby samczyk w porze godowej mógł zbudować tam gniazdo z pęcherzyków powietrza. Na czas tarła wybieramy samczyka najmocniej wybarwionego i umieszczamy z nim kilka samic. Po złożeniu ikry przez samiczki należy je odłowić by nie przeszkadzały samczykowi w opiece nad potomstwem. Po kilku dniach odławiamy także samca, który może zacząć zjadać młode. Małe cierniki karmimy pierwotniakami i planktonem.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ciernik

Certa

CERTA

GATUNKI RYB » CERTA

Certa (Vimba vimba) - ryba anadromiczna z rodziny karpiowatych.
Występowanie 
Zlewiska Morza Północnego do Renu, Bałtyckiego, Azowskiego, Czarnego i Kaspijskiego oraz jeziora Ładoga i Pejpus.
Opis 
Długość do 50 cm (zazwyczaj 30-40 cm). Ciało wydłużone, mocno bocznie spłaszczone, na brzuchu pozbawiony łusek kil, na grzbiecie przed płetwą grzbietową również pozbawiony łusek rowek. Otwór gębowy miękki o grubych wargach, brzuszny położony w dolnej części wystającego pyska. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Grzbiet szarawoniebieski, boki srebrzyste, brzuch biały, tęczówka szarobrązowa. W okresie tarła grzbiet i boki stają się prawie czarne, a spód ciała pomarańczowy lub żółty.
Tryb życia
Żyje w dolnych partiach wolno płynących rzek oraz w przybrzeżnych wodach morskich. Przebywa w głębokiej wodzie ponad twardym dnem. W okresie tarła podejmuje dalekie nieraz wędrówki w górę rzek docierając do krainy lipienia.
Odżywianie 
Żywi się zooplanktonem, larwami ochotkowatych, małżoraczkami, gąbkami, ślimakami, małżami, racicznicami oraz ikrą. W czasie wędrówek tarłowych żeruje bardzo słabo.
Rozmnażanie
Dojrzałość płciową uzyskuje w 4-5 roku życia. Do odbycia tarła podrzebuje wody o głębokości około 50 cm, przepływie rzędu 1m/s i twardym dnie. Jest ono porcyjne, zaczyna się w maju przy temperaturze około 15° C, a kończy w lipcu. Samica składa około 100 tys. ziaren ikry. Wylęg po 3-6 dniach, po tygodniu zaczyna on swobodnie pływać, ułuszczenie przy długości 2 cm. W wieku 5 lat certa ma około 20 cm i około 300 g, w wieku 10 lat 30 cm i 0,5 kg.
Znaczenie gospodarcze
W Polsce certa miała bartdzo duże znaczenie gospodarcze jednak zabudowa rzek i nadmierne połowy spowodowały drastyczny spadek jej pogłowia. Na wschodzie posiada certa jeszcze dość duże znaczenie. Wedkarze łowią ją na spławik, na przepływankę, oraz na grunt.
Ochrona 
Wymiar ochronny: 30 cm
Okres ochronny:
a) w rzece Wiśle od zapory we Włocławku do jej ujścia od 1 września do 30 listopada,
b) w rzece Wiśle powyżej zapory we Włocławku i w pozostałych wodach od 1 stycznia do 30 czerwca.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Certa

Brzana

BRZANA

GATUNKI RYB » BRZANA

Występowanie
Występuje w dorzeczach Loary, Rodanu, Renu, Dunaju, Łaby, Odry, Wisły, Niemna, Dniestru i Dniepru oraz na Półwyspie Iberyjskim. Tylko w wodach słodkich. Introdukowana we Włoszech i Maroku.
Opis
Ciało długie, niskie i walcowate. Otwór gębowy dolny wysuwany zaopatrzony w dwie pary wąsików. oczy skierowane nieco ku górze. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Ostatni promień płetwy grzbietowej jest twardy i gruby, na tylnej krawędzi ząbkowany. Grzbiet oliwkowozielony lub ciemnoszary, boki jaśniejsze, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szare z ciemniejszym obrzeżeniem, pozostałe płetwy czerwonawe. Osiąga przeciętnie około 70 cm, maksymalnie 120 cm długości i 12 kg wagi. Rekord Polski wynosi 85 cm (2003).
Tryb życia
Ryba typowo rzeczna. Przebywa zazwyczaj w miejscach o twardym, kamienistym lub kamienisto-żwirowym dnie i szybkim nurcie. Osobniki młode najczęściej przebywają bliżej brzegu, starsze zaś w głównym nurcie, w głębszej wodzie. Młode brzany są wrażliwe na spadek zawartości tlenu w wodzie.
Odżywianie
Głównym pokarmem są larwy owadów wodnych (muchówki, chruściki, widelnice, jętki) oraz kiełże, mięczaki i skąposzczety, rzadziej małe ryby.
Rozmnażanie
Samce dojrzewają płciowo w 2 lub 3 roku życia, samice w wieku 4-5 lat. Tarło odbywa się etapami od maja do sierpnia, w temperaturze 15-18 °C, na piaszczystym lub kamienistym podłożu w płytkiej wodzie. U samca na grzbiecie i głowie występuje wysypka tarłowa. Wylęg następuje po 6-8 dniach. młode brzany mają około 9 mm długości zaraz po wykluciu, a po 3 tygodniach osiągają długość 3 cm. Po roku brzana ma około 12 cm. W następnych latach przyrost wynosi około 5 cm. W wieku 13 lat długość wynosi około 50 cm. Ikra brzany jest trująca.
Znaczenie gospodarcze
Na niektórych obszarach brzana ma duże znaczenie gospodarcze. Chętnie łowiona na wędkę na grunt, spławik oraz spinning.
Ochrona

	Wymiar ochronny	Okres ochronny
brzana	40 cm	1.I - 30.VI

http://pl.wikipedia.org/wiki/Brzana

Boleń

BOLEŃ

GATUNKI RYB » BOLEŃ

Boleń (Aspius aspius) - ryba z rodziny karpiowatych. Boleń bywa również nazywany rapą.
Występowanie
W większych i średnich rzekach nizinnych, a także w zbiornikach zaporowych, w wodach płynących, w większych jeziorach i zatokach w Europy Środkowej od Renu po Ural i Morze Kaspijskie, również w południowej Skandynawii. Podgatunek Aspius aspius taeniatus jest rybą wędrowną, żyjącą w południowych rejonach Morza Kaspijskiego. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest Aspius vorax występujący na terenie Syrii w górnym dorzeczu Eufratu.
Opis
Długie, wyciągnięte, bocznie nieco spłaszczone ciało. Głowa spiczasta, oczy małe. Szeroki, końcowo położony otwór gębowy. Nieco wysunięta szczęka dolna ma na końcu garbikowate zgrubienie, chowające się we wgłębieniu szczęki górnej. Łuski małe, 64-76 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, w odbytowej 15-18. Krawędź płetwy odbytowej sierpowato wcięta. Zęby gardłowe dwurzędowe. Ubarwienie grzbietu oliwkowozielone z niebieskawym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółto lśniące. Strona brzuszna srebrzyście biała. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa są czerwonawe. Długość 50-75 cm, maksymalnie 120 cm (ciężar do 12 kg).
Tryb życia
Młode ryby żyją w małych stadkach, w pobliżu brzegów. Rosnąc stają się coraz bardziej samotnikami, trzymającymi się nurtu rzeki.
Odżywianie
W okresie młodzieńczym - wrotki, skorupiaki, i larwy owadów. Po osiągnięciu długości około 9 cm zaczyna odżywiać się rybami. Są to głównie ukleje i płocie oraz okonie, karasie i cierniki. W wieku starszym może atakować żaby, ptaki wodne i małe ssaki (gryzonie). Jedyny typowo drapieżny przedstawiciel rodziny karpiowatych.
Rozmnażanie
Dojrzewa płciowo w czwartym roku życia, przy długości około 30 cm. Tarło odbywa się od marca do maja w temperaturze od 5 do 14 °C. U samców występuje wysypka tarłowa na wieczkach skrzelowych i płetwach piersiowych. Ikra składana jest zazwyczaj na kamieniach, rzadziej na roślinach wodnych lub zatopionych korzeniach. Inkubacja trwa około 14 dni. Narybek po wykluciu ma około 7 mm długości. Napełnienie pęcherza pławnego następuje po tygodniu, pełne ułuszczenie przy długości 3 cm. W wieku 6 lat ma około 43 cm. Żyje zazwyczaj około 12 lat. Czasem krzyżuje się z jaziem.
Znaczenie gospodarcze
Największe znaczenie gospodarcze ma boleń we wschodniej Europie. Dość popularny wśród wędkarzy, łowiony głównie na spinning lub trolling rzadziej na żywą lub martwą rybkę.
Ochrona

	Boleń
Wymiar ochronny	40 cm
Okres ochronny	od 1 stycznia do 30 kwietnia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Boleń

Dlaczego warto jeść ryby

Dlaczego warto jeść ryby?
Autorem artykułu jest Anna Rosłaniec

Dietetycy namawiają nas do jedzenia ryb, a my? Nadal wolimy mięso innych zwierząt. Czy wiemy co w ten sposób tracimy?
<Mięso wołowe i wieprzowe zakwasza organizm, jest ciężej strawne niż mięso ryb, dłużej zalega w przewodzie pokarmowym, a spożywane w nadmiarze jest przyczyną ogromnej liczby dolegliwości zdrowotnych. Tymczasem mięso ryby jest lepiej przyswajalne, dostarcza tyle samo pełnowartościowego białka, jest też źródłem wielu innych substancji odżywczych. Z czego dokładnie wynika przewaga ryb?
Mięso http://rybometr.pl/ nie zawiera tyle cholesterolu i tłuszczu co mięso zwierząt rzeźnych. Jest więc po pierwsze niskokaloryczne, a więc dietetyczne, a poza tym nie zagraża naszemu układowi krwionośnemu. Osoby z zaburzeniami naczyniowo -sercowymi powinny więc jeść dużo ryb.
Powiecie, że niektóre ryby są znacznie tłustsze niż wołowina czy chudy schab? Owszem: makrele, węgorze i łososie zawierają sporo tłuszczu, ale tłuszcz ryby jest znacznie zdrowszy. W jego skład wchodzą przede wszystkim kwasy tłuszczowe (popularne ostatnio omega 3), które nie tylko nie powodują chorób, ale mają ogromną wartość profilaktyczno - zdrowotną. Kwasy te chronią nas przed zakrzepami, stanami zapalnymi i nowotworami. Usprawniają przemianę materii i większość funkcji życiowych, likwidują szkodliwy cholesterol i zmniejszają ryzyko zawału. Z ostatnich badań wynika też, że ryby jako źródło tych kwasów powinny być podstawą w diecie osób chorych na zapalenia stawów, łuszczycę czy astmę! Mało? Wyobraźcie sobie, że mięso ryby najprawdopodobniej przeciwdziała też depresji i poprawia nastrój - to również zaleta zgromadzonych w nim tłuszczy i wspomnianych wyżej kwasów. Mięso ryby to zastrzyk mineralno - witaminowy zawarty w pełnowartościowym pożywieniu.Ryby morskie zawierają dużo jodu, który jak wiadomo sprzyja prawidłowemu funkcjonowaniu tarczycy, a przez to zbawiennie wpływa na przemianę materii. W rybach znajdziemy fosfor, potas i magnez, jeśli zaś chodzi o witaminy to wszystkie ryby bez wyjątku są doskonałym źródłem witamin z grupy B, a niektóre gatunki dostarczą nam również witamin A i D.Czy wszystkie ryby są zdrowe?Te, które są do kupienia w sklepach - niekoniecznie. Kupowanie ryb to prawdziwa sztuka, którą w trosce o zdrowie powinniśmy opanować. Za to jeśli chodzi o http://www.publikuj.org/1351_czy_wedkarstwo_jest_sportem.htmlwędkarstwo - to łowiąc ryby w czystym zbiorniku wodnym (takie jeszcze się zdarzają) możemy mieć pewność, że łowimy zdrowie.
---
    http://rybometr.pl/Wędkarstwo w statystykach

Artykuł pochodzi z serwisu http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>

Nadchodzi zima

Powoli powoli... nadciąga nas zima
Już na dniach zakończy się sezon połowów, nadciągnie śnieg, mrozy i zamarzną nasze ukochane zalewy lub stawy, jeziora itp itd.
Lecz długo to nie potrwa szybko minie czas do następnego sezonu.
Dla zdeterminowanych również jest sztuka łowienia w zimę czyli połów w przeręblu.
Złowić rybę w dziurze to jednak jest sztuka bo naprawdę trzeba mieć dużo chęci,
przede wszystkim jeśli jest gruby lud to dużo trzeba się napracować żeby zrobić samo stanowisko pracy.
Także kto łączy się to z wydatkiem bo nie wszyscy mają odpowiedni sprzęt do tego typu ekstremalnego połowu.
pozdrawiam Arek

jak łowić bolenie

Jak łowić bolenie? Wskazówki dla wędkarzy
Autorem artykułu jest henrykprzedstawiciel

Boleń to wyjątkowa ryba.Równie drapieżna, co przebiegła i ostrożna.Niezwykle trudno ją złowić. Od początku przygody ze spinningiem to właśnie ten drapieżnik sprawiał mi najwięcej kłopotów.

Najważniejsze cechy Bolenia.
Superdrapieżnik
Boleń (Aspius aspius) należy do rodziny karpiowatych. Zamieszkuje zalewiska mórz: Północnego, Bałtyckiego, Czarnego i Kaspijskiego.
Żyje głównie w większych nizinnych i podgórskich rzekach. Spotyka się go również w zbiornikach zaporowych, przepływowych jeziorach, a nawet w przybrzeżnych strefach mórz. Choć z ichtiologicznego punktu widzenia bliskimi krewniakami bolenia są m.in.: płotki, krąpie, jazie i klenie, rapa zupełnie się od nich różni.
Jest jedynym typowym drapieżnikiem wśród ryb karpiowatych. I to jakim drapieżnikiem!
Przy boleniu żadne żywe stworzenie nie może czuć się bezpieczne – rapy atakują nie tylko ryby, ale także żaby, pisklęta ptaków, a nawet niewielkie gryzonie! Natura doskonale przystosowała je do drapieżnego trybu życia.
        Torpeda
Przede wszystkim wyposażyła je w smukłe, torpedowate ciało pokryte drobnymi, srebrzystymi łuskami. To dzięki niemu boleń jest szybki jak błyskawica. Z lekkością porusza się w największym nurcie. Jest bardzo sprawny. W sprzyjających warunkach boleń może osiągnąć metr i ważyć 10 kg. Najczęściej jednak spotyka się osobniki o 50-70 cm długości i wadze 1,5-3 kg.
        Olbrzymi pysk
Bolenie mają ogromny pysk. Jego przecięcie sięga aż pod oko! Dolna szczęka zakończona jest wyrostkiem, który chowa się we wcięciu górnej szczęki. Boleń ma tzw. górny pysk, co oznacza, że dolna warga jest dłuższa od górnej. To dzięki niemu rapy są doskonale przystosowane do pobierania pokarmu z powierzchniowych warstw wody. Dorosłe ryby mają za głową niewielki garbik.
        Dieta mięsna
Bolenie od narodzin żywią się niemal wyłącznie mięsem. Po wykluciu polują na maleńkie owady, skorupiaki oraz na narybek innych ryb.
Łupem większych osobników padają najczęściej ukleje, choć rapy nie gardzą też płotkami, krąpikami, okoniami, ciernikami, kiełbiami itp.
        Siła
Mięsna dieta drapieżników sprawia, że są bardzo silne i wytrzymałe – całymi dniami mogą uganiać się za zwinnymi uklejkami. Atakują z niezwykłą lekkością i agresją. I wcale się przy tym nie kryją! Uderzają z wielką furią tuż przy powierzchni, wzbijając fontanny wody. Przerażone ukleje często wyskakują na brzeg!
     Szybki wzrost
Bolenie odbywają tarło w marcu lub w kwietniu. Ikrę składają na twardym (żwirowatym, kamienistym, rzadziej piaszczystym) dnie, w miejscach o spowolnionym przepływie wody. Narybek wykluwa się z jajeczek po 10-15 dobach i od razu żeruje. Dlatego też bolenie bardzo szybko rosną. Roczna rapa może ważyć już ćwierć kilograma! Bolenie osiągają dojrzałość płciową w wieku 4 lat. Mają wtedy długość 30-35 cm. Ryby 6-letnie mierzą już 50 cm. Dożywają zazwyczaj 12 lat.
Jak widać, bolenie są urodzonymi drapieżnikami. Natura przystosowała je idealnie do niezwykle aktywnego, wręcz awanturniczego trybu życia. To najbardziej zawadiackie ryby, jakie znam. Szczupaki i sandacze są przy nich spokojnymi rybeńkami. <a href="http://bolen.xt.pl" target="_blank">Bolenie</a> są po prostu niezwykłe!

---
    Po więcej wskazówek na temat łowienia Boleni zapraszam tutaj:http://bolen.xt.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Pierwsza wyprawa morska

<h2>Pierwsza wyprawa morska</h2>
<p>Autorem artykułu jest Jacek Wojciechowski</p>
<br />
Poradnik młodego wilka morskiego - czyli jak przygotować sie do wyprawy morskiej na dorsza lub innego drapieżnika.
<p>W tym właśnie miejscu chciałem poświęcić kilka zdań na temat samego wędkarstwa morskiego. Być może myślicie że morska wyprawa jest przeznaczona tylko dla wybranych. <br />Nic bardziej mylnego - z dnia na dzień Wędkarstwo Morskie cieszy się coraz większą popularnością. Przeżycie wspaniałej przygodny nie jest tylko przeznaczone dla wybitnych doświadczonych morskich wędkarzy lecz dla wszystkich, którzy uważają że wędkarstwo to prawdziwa pasja, której nie jeden z nas potrafi się oddawać godzinami:<br />Nie będę tu używał terminologii zbyt wyrafinowanej lecz prostym i zwykłym językiem dam Wam kilka rad, które pomogą wam przeżyć wspaniałą przygodę.<br />Pierwsza ważna sprawa to podjęcie tej niesamowitej decyzji - JADĘ NA RYBY.<br />To co należy wziąć pod uwagę w pierwszej kolejności to minimum z kim i na jaką jednostkę się wybrać. <br />Informacje na temat statku oraz dobrego szypra można znaleźć na na naszym FORUM WĘDKARSKIM - www.forum.sklepikwedkarski.pl, czytając opinie na temat najlepszych jednostek na Południowym Bałtyku, bez problemu dowiecie się z kim watro wyruszyć na podbój Bałtyckiego Morza :). Pierwsze co należy zrobić po podjęciu decyzji dotyczącej wyprawy to wybór odpowiedniej jednostki. Nasz <a href="http://www.sklepikwedkarski.pl" target="_blank">SKLEP WĘDKARSKI</a><br />w najbliższym czasie będzie oferował możliwość  zasięgnięcia opinii na temat szypra i jednostki oraz zarezerwować wolny termin wyprawy. Już teraz można zaopatrzyć się tam w potrzebny, dobrej jakości ale tani sprzęt wędkarski.<br />Tu ważna informacja -zaklepanie dogodnego terminu nie jest sprawa łatwą ani prostą. Zabukowanie wyjazdu najlepiej zrobić z dużym wyprzedzeniem. Bardzo modne są też rejsy czarterowe czyli takie w których grupa ludzi wynajmuje całą jednostkę co również ma znaczenie w kwestii finansowej - po prostu jest taniej. (tu dodam że na wyżej wymienionym forum można skrzyknąć się w jedną ekipę). Rejsy zorganizowane w zależności od jednostki liczą od 8 do 15 osób. Jeżeli już mamy zaklepany rejs należy pomyśleć o sprzęcie czyli punkt 2.<br />Wędkarstwo morskie nie ma zbyt dużych wymagań sprzętowych. Wiadomo czym bardziej nowocześniejszy sprzęt tym większy komfort wędkowania.<br />Wędka - tu mamy duży wybór sprzętu - od tanich szklanych do droższych węglowych. Szklana wędka to wydatek rzędu 45 -65 złotych. Kija węglowego można już kupić od 120 zł w górę do hohohoh:. Wiadomo że sama akcja wędziska szklanego jest dużo gorsza od wędziska węglowego lecz pod względem odporności na puknięcie i zadrapania lepsza jest wędka szklana, jeżeli nabierzesz już wprawy polecam kija węglowego na którego trzeba bardziej uważać aby go nie uszkodzić (niechcący puknąć czy nadepnąć). Jeżeli chodzi o długość wędki szczerze polecam 2.7 metra (ewentualnie 2,4m), Wędki 3 metrowe i 2.10m są moim zdaniem nie zbyt dobrym sprzętem na wędkarskie rejsy.<br />Ciężar wyrzutu dorszowej wędki szklanej to przeciętnie 200-300 gr. Ja w tej chwili używam kija węglowego o ciężarze 150-220gr., który w pełni spełnia moje oczekiwania.<br />Kołowrotek - tu również mamy gość duży wybór. Od zwykłych morskich "kolosów" po świetne niezniszczalne multiplikatory.  Łowiąc na dużych głębokościach musimy pamiętać o dużych obciążeniach kołowrotka, który powinien nam służyć kilka lat. Dlatego lepiej dołożyć kilka złotych i kupić dobry wzmocniony kołowrotek morski. Ceny najzwyklejszych kołowrotków morskich wąchają się w cenie około 60 -80 zł w górę. Najprostsze multiplikatory można już kupić od około 110-120 zł.<br />Żyłka czy Plecionka ? - jak zapewne wiecie różnica między żyłką a plecionkę jest bardzo duża. Chodzi o to iż plecionka nie jest rozciągliwa co ma wielkie znaczenie przy łowieniu na dużych głębokościach. Łowiąc na głębokościach 15-25  metrów można stosować żyłkę - ja stawiając pierwsze kroki łowiłem na żyłkę 4,0. Jeżeli chodzi o plecionkę to grubość od 2.0 do 3,5 najlepiej długość od 150 do 300  metrów. Zwróćcie uwagę na różnicę w wytrzymałości żyłki i plecionki dla przykładu żyłka o grubości 4.0 ma wytrzymałość od 12 do 20 kg, natomiast plecionka o grubości 2,5 wytrzyma już ciężar - 20kg. (3.0 - 28 kg).<br />Pilkery i przywieszki - czyli to co posłuży za przynętę. <a href="http://www.sklepikwedkarski.pl" target="_blank">SPRZĘT WĘDKARSKI</a> w naszym sklepie to między innymi dość duża oferta pilkerów morskich - najbardziej popularnymi pilkerami są różnego rodzaju Parasolki - proste ,wygięte, stukające, srebrne i matowe. Inne rodzaje to Tobiasze i Śledzie. Tak naprawdę wszystkie kształty dozwolone.<br />Istotną kwestią przy wyborze pilkera jest jego waga. W zależności od głębokości na jakiej będziemy wędkować jak również od panującej pogody najczęściej stosowaną gramaturą jest: 100, 120, 150,180,200,220,250,300.Na naszym Bałtyku optymalnymi (moim zdaniem) ciężarami są Pilkery o ciężkości 120,150,180,200 gr. Poza przynętą główną, część wędkarzy używa również tzw. przywieszek , które również są w ofercie sklepu, (uwaga: cześć wędkarzy uważa że dodatkowe przywieszki odstraszają te największe okazy) Typowe przywieszki to różnokolorowe gumowe twistery i rippery mocowane na jednym zwykle 1-1,5 metrowym kawałku żyłki.<br /> Ja osobiście jestem zwolennikiem robienia swoich własnych zestawów przywieszkowych. Dlaczego dorsz na nie bierze ? - ponieważ imitują one jego naturalne pożywienie - nic prostszego. Jeżeli nie wybierasz się na „wraki” i dodatkowo masz trochę szczęścia i dobrego szypra możesz przez długi czas wracać do domu bez strat sprzętowych.<br />Na koniec prosta definicja techniki łapania którą nazywamy trolling:<br />metoda trollingowa,  jest właściwie spinningiem, ale zamiast przeciągania wabiącej przynęty w pobliżu przewidywanych stanowisk ryb wypuszcza się ją za burtę na odpowiednio długim odcinku żyłki lub plecionki z przynętą i ciągnie się ze stałą lub zmienną szybkością za środkiem pływającym (czyli w tym przypadku pomaga nam dryf naszego statku). Oto z grubsza cała tajemnica trollingu. (oczywiście każda jednostka wędkarska wyposażona jest w specjalistyczny sprzęt wędkarski - profesjonalne echosondy do namierzania ryb).<br />W praktyce wygląda to jeszcze prościej choć trzeba się tego nauczyć. Mam nadzieję że przekonacie się sami i będziecie świadkami sytuacji kiedy to dwóch stojących obok siebie wędkarzy będzie miało zupełnie inne wyniki połowowe. Jeden będzie łapał a drugi tylko "mielił" wodę stojąc tuż obok. Teoretycznie na pewno nie będziecie w stanie się wszystkiego nauczyć. <br />Podsumowując swoje porady dodam jeszcze czego możecie się spodziewać podczas normalnego WĘDKARSKIEGO REJSU MORSKIEGO. Mianowicie standardem stało się to, iż w cenie rejsu jest wliczony ciepły posiłek. Jest to bardzo fajna sprawa. Ciepły Żurek z białą kiełbasą po wyczerpującym holu waszego olbrzyma potrafi postawić na nogi. Oczywiście miałem okazję być na rejsach gdzie w normalnej cenie rejsu były dwa ciepłe posiłki: rano podczas kiedy lodź podąża w pełne morze można zjeść śniadanko (trafiałem raczej na dobrą kiełbaskę na gorąco lub duszoną z cebulką) a podczas powrotu do portu podawany był drugi posiłek - prawie zawsze była to dobra zupka: flaki, żurek, kapuśniak lub gulaszowa.<br />Jeżeli chodzi o ciepłe napoje typu Kawa,  Herbarta to wszędzie macie tego do bólu i w cenie rejsu. Na niektórych jednostkach są również wygodne koja dla wędkarzy - gdzie można poleżeć i przeczekać 1,5 godzinną drogę na łowisko. Chyba w ofercie wszystkich jednostek w cenie rejsu mamy czyszczenie ryb ( bez filetowania - dodatkowo płatne) i co za tym idzie skrzynki na wyjęte zdobycze. Prawie zawsze podczas rejsu (chyba że szyper to nowicjusz) atmosfera jest rewelacyjna. Zaraz po wejściu na pokład spotykamy naszą wędkarska brać - tam zawsze wszyscy są jak jedna rodzina.<br />To chyba tyle teoretycznych rozważań na temat BAŁTYCKIEGO WĘDKARTWA MORSKIEGO.  Teraz czas na Was. Poczytajcie opinie, wybierzcie jednostkę, skrzyknijcie ekipę, skompletujcie sprzęt i w drogę. No koniec moja prywatna drobna rada : <br />Nie przesadzajcie z alkoholem - wiem że miłe towarzystwo i wspaniała atmosfera sprzyja delektowaniu się naszymi narodowymi trunkami, jednakże może się to skończyć bardzo źle.<br />Lepiej delektować się wędkowaniem niż z małego bulaju w przerwach kiedy obejmuje się toaletę oglądać jak robią to koledzy.<br />Możecie mi wierzyć - nic tak nie smakuje jak ciepły, smażony, dobrze przyprawiony dorsz i szklanka dobrego piwa. Teraz,  teoretycznie byliście już na rybach - czas na praktykę -<br />Zapraszam  i życzę połamania. <br />W wielkim wędkarskim szacunkiem<br />Jonnywalker1</p>
---
    <p><p><a href=' http://www.sklepikwedkarski.pl'>SKLEP WĘDKARSKI</a></p></p>

Artykuł pochodzi z serwisu <a href="http://artelis.pl/">www.Artelis.pl</a>

Wędkarstwo dla początkujących. Spinning

Czy wędkarstwo to drogi sport? Do tego, aby łowić ryby dla przyjemności, nie potrzeba wydawać dużo pieniędzy. Obecnie nawet tani sprzęt jest tak dobry i trwały, że można wędkować wygodnie i najważniejsze – skutecznie.

aki sprzęt wybrać??

Wędzisko do spinningu.

Typowe wędzisko spinningowe to kij z włókna sztucznego (np. szklanego lub węglowego), zwykle dwuczęściowy (złożony z dolnika i szczytówki), pusty w środku (a więc lekki) i wyposażony w:

• przelotki, czyli pierścienie, przez które przechodzi żyłka;

• uchwyt do kołowrotka (z nakrętką);

• rękojeść z korka lub piankowego tworzywa.

Kupując pierwsze wędzisko spinningowe,poproś sprzedawcę o kij, który ma:

• 2 części;

• długość 2,00–2,20 m (dla dzieci do 12 lat) lub 2,40–2,70 m (dla młodzieży i dorosłych);

• masę wyrzutu, zwaną powszechnie ciężarem wyrzutu (w skrócie c. w.) do 15 g (dla dzieci) lub do 25 g (dla młodzieży i dorosłych);

• akcję szczytową lub paraboliczną

Początkujący spinningista nie powinien kupować wędziska:

• teleskopowego, ponieważ trudno je czyścić na złączach, a jeśli pozostają one brudne, to łatwo zakleszczają się podczas składania wędziska;

• jednoczęściowego, ponieważ jest za długie, aby przewozić je w samochodzie lub w autobusie;

• zbyt ciężkiego i sztywnego, tj. o masie rzutowej (c. w.) powyżej

30 g, ponieważ trudno nim będzie rzucać małymi lub lekkimi przynętami;

• zbyt długiego (tj. dłuższego niż 2,70 m) lub zbyt miękkiego, ponieważ trudniej nauczyć się nim rzucać.

Wybór kołowrotka do spinningu.

Kołowrotek spinningowy pozwala rzucać przynętą na dużą odległość, a także szybko i wygodnie zwijać żyłkę. 

Do spinningu najlepiej nadaje się kołowrotek ze szpulą stałą, czyli taką, która nie obraca się podczas zwijania żyłki. Szpula stała obraca się tylko wtedy, gdy działa hamulec kołowrotka zabezpieczający żyłkę przed zerwaniem.

Kołowrotek dla początkującego spinningisty powinien mieć:

 • średni rozmiar (oznaczony np. „2000” lub „3000”);

• szpulę, która mieści co najmniej 100 m żyłki średnicy 0,30 mm;

• szpulę zapasową (na łowisku zawsze jest potrzebny „magazynek” zapasowej żyłki);

• co najmniej 3 łożyska toczne (zwykle kulkowe);

• kabłąk z obrotową rolką prowadzącą żyłkę.

Nie kupuj natomiast kołowrotka, który:

• jest bardzo tani i nie ma łożysk tocznych – ponieważ prawdopodobnie będzie nietrwały i wystarczy tylko na jeden sezon;

• nie ma szpuli zapasowej;

• jest bardzo mały (np. rozmiaru „1000”) – ponieważ bardziej skręca i plącze żyłkę, zwłaszcza grubą;

• jest duży i ciężki (zwykle droższy) – ponieważ nadaje się tylko do ciężkiego spinningu z grubą żyłką, odpowiedniego dla bardziej zaawansowanych spinningistów.

Więcej o spinningu tutaj: http://spinning.xt.pl